Isnin, 17 Februari 2020

Polis Dunia konon. 9749


Vietnam
Negara di Asia

Vietnam, secara rasminya Republik Sosialis Vietnam, merupakan negara yang paling di timur di Semenanjung Indochina di Asia Tenggara. Dengan kira-kira 94.6 juta penduduk setakat 2016, ia merupakan negara ke-14 paling ramai penduduk di dunia, dan negara Asia yang ke-9 teramai. Wikipedia
Ibu negara: Hanoi
Kod dail: +84
Mata wang: Dong
Presiden: Nguyễn Phú Trọng
Bahasa rasmi: Bahasa Vietnam
Perang Vietnam: Perang yang berjaya menewaskan Bala Tentera Amerika Syarikat dan menyatukan Vietnam yang sebelumnya dikenali dengan Vietnam Selatan [Ibu Kotanya Saigon - Sekarang dikenali sebagai Bandaraya Ho Chi Minh] dan Vietnam Utara [Ibu Kotanya Hanoi]
Pembunuhan beramai-ramai di My Lai/Songmi. Itu belum kisah kedurjanaan askar-askar Amerika Syarikat manusia bertopingkan iblis laknatullah di Filipina, Afghanistan, Iraq dan Libya serta lain-lain negara yang tak tersebut, almaklum kuuunun polis world... Allah Maha Adil. 
Pada 16 Mac 1968, tentera Amerika Syarikat telah membunuh antara 200 hingga 600 penduduk kampung tidak bersenjata di My Lai 4, kawasan penduduk pesisir pantai paling utara di Vietnam Selatan [waktu itu]. Insiden itu menerima liputan meluas media global.

Массовое убийство в Сонгми

Материал из Википедии — свободной энциклопедии
Убитые мирные жители в Сонгми. Фотография Рональда Хэберли

Ма́ссовое уби́йство в Сонгми́ (вьетн. Thảm sát Sơn Mỹ) — военное преступление, совершённое солдатами Армии США в деревенской общине Милай (вьетн. Mỹ Lai, округ Сонтинь провинции Куангнгай в Южном Вьетнаме), которое получило мировую известность в 1969 году в ходе войны во Вьетнаме. Как стало известно, годом ранее военнослужащие Армии США совершили массовое убийство гражданского населения нескольких деревень, входивших в состав общин Милай и Микхе (Михэ), уничтожив 504 мирных жителей[1], из них 210 детей: 50 — до трёх лет, 69 — от четырёх до семи лет, 91 — от восьми до двенадцати лет[2]. Многие жертвы перед убийством были подвергнуты американскими солдатами пыткам, а женщины — групповым изнасилованиям[3]. Преступление вызвало возмущение мировой общественности и стало одним из самых известных и символичных событий войны во Вьетнаме. Только один военнослужащий (Уильям Келли) был признан американским судом виновным, но проведя три с половиной года под домашним арестом, был помилован.

Содержание

История
Во время войны во Вьетнаме вооружённые силы США столкнулись с сильнейшим противодействием со стороны вьетнамских партизан, поддерживаемых местным населением. Американское командование стало рассматривать каждую южновьетнамскую деревню как опорный пункт партизан и стало применять тактику выжженной земли. 
Трупы мужчины и ребёнка в общине Сонгми


 Во время Тетского наступления (январь—февраль 1968 года) военные акции в провинции Куангнгай осуществлял 48-й батальон НФОЮВ (Национальный фронт освобождения Южного Вьетнама, также известный как Вьетконг). Силы союзников в этом районе, после ухода отсюда южнокорейских войск, представляла оперативная группа «Баркер» (TF Barker, подразделения 11-й лёгкой пехотной бригады 23-й пехотной дивизии «Америкал»[4]), проводившая здесь продолжительную операцию «Muscatine». Бригада была переброшена во Вьетнам в конце 1967 года[5]; большинство её подразделений ещё не успели принять участие в крупных боевых действиях. 
Труп ребёнка и неопознанный труп


 К концу 1967 года в провинции Куангнгай американскими военными для лишения партизан продовольственной базы были уничтожены большинство дамб, с помощью которых жители выращивали рис. Около 140 тыс. человек стали бездомными[6].

 В середине марта 1968 года командование оперативной группировки «Баркер» получило развединформацию о том, что штаб и некоторые подразделения 48-го батальона НФОЮВ располагаются в деревенской общине Сонгми (этот район американцы называли «Пинквилль»). Была спланирована операция по уничтожению штаба, которой придавалось большое значение, так как 48-й батальон до сих пор успешно избегал прямого боя с американскими частями. Согласно замыслу командования, рота С («Чарли») 1-го батальона 20-го пехотного полка[7] под командованием капитана Эрнеста Медины должна была высадиться с вертолётов западнее общины, другая рота — блокировать общину с севера, а третья — в случае необходимости усилить роту C, либо высадиться в другом месте. До этого момента рота C занималась лишь патрулированием и организацией засад, в ходе чего успела понести потери, преимущественно безответные, от ловушек и мин. 14 марта рота потеряла уважаемого солдатами штаб-сержанта Джорджа Кокса. На поминальной службе по нему капитан Медина произнёс речь, общий смысл которой сводился к необходимости отомстить противнику. 
Горящий дом и трупы возле него


 Перед операцией солдаты были проинструктированы, что населённый пункт занят противником[8], готовым оказать ожесточённое сопротивление, присутствия мирного населения не ожидается. По неизвестным каналам была получена информация о том, что мирные жители деревни утром отправляются на рынок, поэтому деревня будет пуста[9]. Для солдат роты C это должно было стать первым серьёзным сражением и возможностью отомстить за павших товарищей. Медина также распорядился сжечь все постройки, убить скот и уничтожить посевы для предотвращения использования всего этого противником.

 Операция началась утром 16 марта 1968 года. После пятиминутного подготовительного артиллерийского обстрела рота С была высажена с вертолётов возле Милай-4. Как оказалось, в деревне не было ни одного солдата противника (небольшое подразделение ополченцев, находившееся в Милай, покинуло деревню сразу после начала высадки). Тем не менее, солдаты открыли огонь по жителям деревни, работавшим на рисовых полях. Около 8 часов рота начала наступление на деревню, ведя беспрерывный огонь. В деревне солдаты роты начали забрасывать хижины гранатами и расстреливать их жителей из автоматического оружия. Группы беглецов, прятавшихся в придорожных канавах, уничтожались из автоматического оружия. Группа из 50 крестьян, прятавшихся в яме в дальнем конце деревни, была расстреляна по приказу командира 1-го взвода лейтенанта Уильяма Келли. Позднее были уничтожены около 100 пленных, которых солдаты захватили в деревне. То же самое было произведено в соседней деревне Биньтэй. 
Труп, сброшенный в колодец


 В убийствах принимали участие далеко не все военнослужащие роты. Многие остались в стороне, один солдат выстрелил себе в ногу, чтобы его эвакуировали санитарным вертолётом. Из 100 американских солдат, вошедших в деревню, в убийствах участвовали 30 человек[10]. Пилот наблюдательного вертолёта роты B 123-го авиационного батальона Хью Томпсон, наблюдавший события с воздуха, посадил свой OH-23 между группой скрывавшихся в самодельном бомбоубежище вьетнамских крестьян и намеревавшимися убить их американскими солдатами. Томпсон приказал бортстрелку и бортинженеру открыть огонь по американским пехотинцам, если те попытаются убить вьетнамцев. Потом Томпсон вызвал вертолёты для эвакуации раненых вьетнамцев (было эвакуировано 11 человек, ещё один ребёнок был подобран в оросительной канаве, где лежали мёртвые и умирающие).

 Тем временем рота B («Браво») 4-го батальона 3-го пехотного полка высадилась с другой стороны Сонгми. Один из её взводов при этом потерял 1 человека убитым и 7 ранеными от мин и/или ловушек. Другой взвод этого батальона вошёл в деревушку Микхе-4, ведя oгонь по всему, что движется, и закидывая обнаруженные укрытия гранатами. Здесь также погибли мирные крестьяне (вероятно, до 90 человек), хотя, согласно докладу комиссии Пирса, убийства не вылились в целенаправленное уничтожение[11].

Расследование и суд
Неясные слухи о совершённом преступлении распространились среди американских солдат во Вьетнаме. В марте 1969 года Рональд Райденаур, слышавший истории о преступлении во время своей службы во Вьетнаме, демобилизовался и отправил письма с описанием того, что было ему известно, президенту Никсону, в Пентагон, Госдепартамент и многим конгрессменам. Его письма почти нигде не вызвали какой-либо реакции, однако ему удалось привлечь внимание конгрессмена Морриса Оделла, позиция которого в конце концов привела к началу нового расследования.

 Собранных улик оказалось достаточно, чтобы отозвать лейтенанта Уильяма Келли из Вьетнама и в сентябре предъявить ему обвинение в убийстве мирных жителей. Новость прошла практически незамеченной СМИ, и сами события в Сонгми оставались неизвестными широкой общественности до 12 ноября 1969 года, когда независимый журналист Сеймур Херш сообщил, что Келли обвинён по делу об убийстве 109 мирных вьетнамцев. Это сообщение стало сенсацией, подхваченной всеми ведущими американскими СМИ. После этого расследование и суд стало невозможно скрыть от общественности. Широкую известность получили снимки военного фотографа Рональда Хэберли, бывшего свидетелем преступления[12].

 Расследованием занималась комиссия во главе с генерал-лейтенантом Уильямом Пирсом, бывшим командиром 4-й пехотной дивизии и 1-го полевого корпуса во Вьетнаме. В течение четырёх месяцев работы комиссия Пирса допросила около 400 человек. В её докладе было рекомендовано привлечь к уголовной ответственности десятки военных, виновных в изнасилованиях, убийствах и заговоре с целью скрытия истины[6]. Первоначально по делу Сонгми проходили 80 американских военнослужащих. Из них 25 были предъявлены обвинения. Перед военным трибуналом предстали всего 6 человек, все они были оправданы, за исключением Уильяма Келли. В ходе суда над Келли его защита основывалась на том, что лейтенант выполнял приказ командира, хотя так и не удалось установить, действительно ли капитан Медина отдавал явное распоряжение уничтожить мирных жителей[13]. 29 марта 1971 года Келли был признан виновным в убийстве 22 человек и приговорён к пожизненным каторжным работам. Через 3 дня по особому распоряжению президента Никсона он был переведён из тюрьмы под домашний арест в Форт-Беннинге (Джорджия). Срок его заключения несколько раз уменьшался, пока в ноябре 1974 года он не был помилован и освобождён.

 Степень ответственности капитана Медины не была установлена. Сам он утверждал, что находился на краю деревни и не знал о происходящем; когда он вошёл в деревню около 10 часов утра, увидел тела погибших и приказал прекратить огонь, было уже поздно. Некоторые свидетели показывали, что в действительности Медина вошёл в деревню ближе к 9 часам, когда убийства ещё продолжались[14].

 Американская общественность отнеслась к делу Келли крайне неоднозначно. Некоторые считали, что из него сделали «козла отпущения», оправдав остальных участников резни, виновных не в меньшей степени. Другие воспринимали Келли как героя, пострадавшего от армейской бюрократии. В Белый Дом были направлены тысячи телеграмм в его поддержку, а законодательные органы нескольких штатов приняли резолюции с призывом проявить к Келли снисходительность[13]. Согласно опросу компании Opinion Reasearch Corporation в апреле 1971 года, 78 % американцев негативно восприняли решение суда, 51 % считали, что президент Никсон должен помиловать Келли, а 28 % — сократить ему срок заключения[6].

 Министр обороны США Мелвин Лэйрд предупредил президента Никсона, что массовое убийство в Сонгми «может поставить наше правительство в весьма сложное положение» и будет «лить воду на мельницу пацифистов». Госсекретарь США Генри Киссинджер предложил: «Необходимо, чтобы министр обороны продемонстрировал негодование, чтобы он проявил себя голубем и сразу же организовал военный трибунал. Надо доказать, что мы сразу же отреагировали и устранили паршивую овцу, только таким образом можно снизить давление со стороны общественности»[15]. Никсон назвал массовое убийство в Сонгми «единичным инцидентом»[6].

Вмешательство
Экипаж наблюдательного вертолёта OH-23:
Вернувшись из вылета, Томпсон доложил о происходящем своему командиру. Информация достигла командира бригады подполковника Баркера, который начал выяснять, что происходит в Сонгми, в результате чего капитан Медина отдал приказ о прекращении огня.
Рапорт Томпсона привёл к тому, что командование 23-й пехотной дивизии отменило запланированные операции группировки «Баркер» в других деревнях в этом районе и тем самым, возможно, спасло их от уничтожения[16]. Сам Томпсон за спасение мирного населения был награждён Крестом «За выдающиеся лётные заслуги».
В США, по словам Томпсона, он подвергся преследованию: ему угрожали убийством, подбрасывали к дверям дома изувеченных животных[17].
Ровно через тридцать лет после трагедии все три члена экипажа вертолёта были награждены Солдатскими медалями — высшей наградой Армии США за действия в небоевой обстановке. Андреотта — посмертно (погиб во Вьетнаме 8 апреля 1968 года).
Хью Томпсон-младший — пилот вертолёта, остановивший резню

Число жертв
Точное число жертв гражданского населения в Сонгми неизвестно. Называются различные числа в пределах от 200 до 550 человек (в советских источниках часто упоминалось число 567 человек). Установленный в деревне мемориал перечисляет имена 504 погибших в возрасте от 1 года до 82 лет.
В том числе:
173 ребёнка
182 женщины (в том числе 17 беременных)
60 мужчин старше 60 лет
89 мужчин младше 60 лет[18]
По официальным американским данным, число жертв составило 347 человек[10].
Кроме того, в ходе событий 16 марта погиб один американский военнослужащий и по крайней мере два партизана НФОЮВ (их тела и оружие были обнаружены севернее деревни[11]).

Свидетельства очевидцев
Жительница Чыонг Тхи Лэ, которой было тогда 33 года, вспоминала: «Когда американцы пришли в деревню, они вывели нас из домов, толкали прикладами в спину, чтобы мы шли в канаву, туда, где уже стояло больше ста человек. Они поставили нас на колени и сразу начали стрелять сзади из пулемёта. Из нашей семьи в 11 человек остались в живых только я и мой младший ребёнок — я закрыла его собой. Сверху на меня упали три трупа, и только благодаря им мы выжили: они скрыли нас от американцев»[19].

Другая жительница Ха Тхи Куй говорила: «16 марта они пришли целой толпой и сразу забрали четверых родственников и увезли к каналу. Мы умоляли их не убивать нас, оставить в живых, а они стреляли и стреляли. Они толкали нас, чтобы мы упали на колени, и начинали стрелять. Мама погибла, дети погибли. Мужа моего тогда не было, здесь вообще не было мужчин — только женщины, старики и дети. Я была при смерти, без сознания, ранена. Лежала, было холодно, очень холодно, вся голова в крови, я вся дрожала. Я понимаю — это война, но почему такая жестокая, за что убили целую деревню? Просто пришли — и всех убили. Что за люди эти американцы, которые убили матерей, детей?..»[19]

Причины
Участник и исследователь Вьетнамской войны Шелби Стэнтон, комментируя события в Сонгми и ложный доклад капитана Медины об уничтожении военнослужащих противника вместо мирных жителей, писал в книге «Взлёт и падение американской армии»[20]:

Дивизия «Америкал» страдала от тяжёлых проблем с командованием и управлением, проистекавших из плохой подготовки и недостатка руководства, на уровнях от дивизии до взвода, что допускало плохое обращение с гражданскими лицами. Некоторые подразделения её 11-й лёгкой пехотной бригады были немногим лучше организованных банд головорезов, а офицеры увлекались игрой в подсчёт тел… Фактически, милайская резня отражала абсолютный террор войны на истощение, в которой военный успех из-за отсутствия рубежей на местности [то есть линии фронта] измерялся статистически, путём подсчёта трупов. Хотя подсчёты потерь являются обоснованными показателями войны, во Вьетнаме они, к сожалению, стали чем-то большим, чем мерилом для оценки поля боя. Они стали самоцелью, а не средствами определения.

Оригинальный текст (англ.)[показать]

См. также

Примечания
  1.  Reunion at Site of My Lai Massacre: Survivor Duc Tran Van and Photographer Ron Haeberle. www.salem-news.com. Дата обращения 1 июля 2018.
  2. ↑ Country Joe McDonald, My Lai Casualties. www.countryjoe.com. Дата обращения 1 июля 2018.
  3. ↑ Murder in the name of war — My Lai // BBC. 20 July 1998.
  4. ↑ Оперативная группировка «Баркер» представляла собой сводный батальон, в состав которого входило по роте каждого из трёх батальонов 11-й бригады. Командовал группировкой подполковник Фрэнк Баркер.
  5. ↑ Когда 23-я пехотная дивизия была сформирована в Южном Вьетнаме в сентябре 1967 года, в стране находилась только одна из трёх её бригад. Две другие бригады, включая и 11-ю лёгкую пехотную, прибыли во Вьетнам в конце года и не имели боевого опыта.
  6. ↑ Перейти обратно:1 2 3 4 Две трагедии // Washington Profile, 15 июня 2006
  7. ↑ В 1950-х годах полковая система в Армии США была заменена бригадной, однако батальоны сохранили обозначение своих исторических полков как дань традиции.
  8. ↑ Считалось, что этот район уже два десятилетия является оплотом коммунистическихсил. Сонгми находилась в «зоне свободного огня», то есть предполагалось, что её население находится под полным влиянием противника, и здесь допускается применение силами США тяжёлого вооружения без согласования с южновьетнамскими властями.
  9. ↑ Источник такой информации неизвестен, и сама информация, как оказалось впоследствии, была ложной.
  10. ↑ Перейти обратно:1 2 My Lai Massacre
  11. ↑ Перейти обратно:1 2 Summary of Peers Report (недоступная ссылка). Дата обращения 11 марта 2008.Архивировано 4 октября 2010 года.
  12. ↑ Miscue on the Massacre // Time. Dec. 05, 1969
  13. ↑ Перейти обратно:1 2 The My Lai Massacre («The 20th Century» by David Wallechinsky) (недоступная ссылка). Дата обращения 10 марта 2008. Архивировано 11 марта 2008 года.
  14. ↑ Douglas Linder. The My Lai Massacre Trial
  15. ↑ Реутов А. [1] (недоступная ссылка) // Военно-промышленный курьер, № 1 (117), 11 — 17 января 2006
  16. ↑ Trent Angers, The Forgotten Hero of My Lai: The Hugh Thompson Story. Acadian House Publishing, 1999. P. 219—220.
  17. ↑ Moral Courage In Combat: The My Lai Story. Lecture by Hugh Thompson. 2003
  18. ↑ Mark Gado. Into the Dark: The My Lai Massacre (недоступная ссылка). Дата обращения 7 августа 2007. Архивировано 18 августа 2007 года.
  19. ↑ Перейти обратно:1 2 Плескачевская И. Бабушки из Сонгми Архивная копия от 13 апреля 2009 на Wayback Machine // Советская Белоруссия, 16 марта 2006
  20. ↑ Shelby L. Stanton. The Rise and Fall of an American Army. — Novato, CA: Presidio Press, 1985. P. 271—272.

Ссылки

Категории: 

Rujukan:
https://ru.wikipedia.org/wiki/

Pembunuhan beramai-ramai di My Lai/Songmi, Vietnam oleh tentera Amerika Syarikat. 

My Lai/Songmi.

My Lai adalah kumpulan empat buah pedukuhan kecil dikaitkan dengan perkampungan Song My, Daerah Son Tinh, Vietnam. Perkampungan My Lai 4 (ataupun My Lai IV) merupakan tapak Pembunuhan Beramai-ramai di My Lai pada 16 Mac 1968. Perkampungan My Lai berdekatan dengan kawasan pendaratan “LZ Pinkville” dan adalah 4 ataupun 5 km di selatan “LZ Uptight”.

Song My ([Sơn Mỹ] error: {{lang}}: teks mempunyai penanda italik (bantuan)) adalah perkumpulan sembilan buah kampung-kampung kecil di Daerah Son Tinh, Wilayah Quang Ngai, Vietnam. Terdapat empat perkampungan di kawasan tersebut yang dipanggil dukuh My Lai, Co Luy, My Khe dan Tu Cung.[1]
Peta My Lai yang digunakan semasa insiden Pembunuhan Beramai-ramai di My Lai

Song My, terutamanya My Lai, adalah tapak Pembunuhan Beramai-ramai di My Lai oleh Tentera Amerika Syarikat pada 16 Mac 1968. Media Vietnam turut merujuk peristiwa ini sebagai "pembunuhan beramai-ramai Song My". Di Tu Cung terdapat tugu peringatan bagi memperingati peristiwa ini.[2]
Rumah terbakar di My Lai, 16 Mac 1968
Rujukan
  1.  Oliver, Kendrick, The My Lai Massacre in American History And Memory, 2006, m/s. 192
  2. ^ "Commemorating victims of Son My massacre" VOV News, 13 Mac 2012.
https://ms.wikipedia.org/wiki/My_Lai

Pembunuhan beramai-ramai di Songmi ( Vietnam. Thảm sát Sơn Mỹ ) adalah satu tragedi jenayah perang yang dilakukan oleh tentera-tentera AS di kampung Milai ( Vietnam , My Lai , Sontin County, Provinsi Quang Ngai di Vietnam Selatan ), yang mendapat kemasyhuran dunia pada tahun 1969 semasa perang Vietnam . Ketika diketahui, setahun yang lalu, pasukan AS menewaskan penduduk sipil beberapa kampung yang merupakan sebahagian daripada masyarakat Milai dan Mikhe (Mikhe), membunuh 504 orang awam, 210 dari mereka: 50 - hingga tiga tahun, 69 - dari empat hingga tujuh tahun, 91 - dari lapan hingga dua belas tahun [2] . Ramai mangsa disiksa oleh tentera Amerika sebelum dibunuh dan wanita dirogol [3] 

Kejahatan itu menimbulkan kemarahan masyarakat dunia dan menjadi salah satu peristiwa yang paling terkenal dan simbolis Perang Vietnam. Hanya seorang askar ( William Kelly ) yang didapati bersalah oleh mahkamah Amerika, dengan hanya menghabiskan tiga setengah tahun di bawah tahanan rumah, dia telah diampunkan.

Sejarah

Semasa Perang Vietnam, tentera AS berhadapan dengan pejuang yang kuat dari partisans Vietnam yang disokong oleh penduduk tempatan. Pemerintah Amerika mula mempertimbangkan setiap kampung Vietnam Selatan sebagai kubu kuat partisans dan mula menggunakan taktik bumi hangus .

Semasa serangan Ser (Januari - Februari 1968 ), operasi ketenteraan di wilayah Quang Ngai telah dilakukan oleh batalion ke-48 NFED (Barisan Pembebasan Kebangsaan Vietnam Selatan, yang juga dikenali sebagai Viet Cong). Selepas tentera Korea Selatan meninggalkan kawasan itu, angkatan bersekutu di kawasan itu diwakili oleh Pasukan Petugas Barker (TF Barker, unit Brigade Infantri Cahaya ke-11 Divisi Infantri Amerika ke - 23 [4] ), yang menjalankan operasi jangka panjang yang disebut Muscatine. Briged telah dipindahkan ke Vietnam pada akhir tahun 1967 [5] ; kebanyakan unitnya belum mempunyai masa untuk mengambil bahagian dalam permusuhan besar.

Menjelang akhir tahun 1967, di wilayah Quang Ngai, tentera AS memusnahkan kebanyakan empangan dengan bantuan penduduknya menanam padi untuk melucutkan partisans makanan asas. Sekitar 140 ribu orang kehilangan tempat tinggal [6] .

Pada pertengahan bulan Mac 1968, komando kumpulan operasi Barker menerima perisikan bahawa ibu pejabat dan beberapa unit batalion ke-48 NFED terletak di kampung Songmi (kawasan itu dikenali sebagai "Pinkville" oleh Amerika). Satu operasi untuk memusnahkan ibu pejabat telah dirancang, yang sangat penting, sejak batalion ke-48 sejauh ini berjaya mengelakkan pertarungan langsung dengan unit Amerika. Menurut rancangan perintah itu, syarikat C ( Charlie ) dari batalion pertama pasukan rejimen infanteri ke-20 [7] di bawah komando Kapten Ernest Medina sepatutnya mendarat dari helikopter barat komuniti, syarikat lain - untuk menyekat masyarakat dari utara, dan yang ketiga - jika perlu menguatkan syarikat C, atau tanah di tempat lain. Sehingga ketika itu, syarikat C hanya terlibat dalam rondaan dan menganjurkan serangan hendap, di mana ia berjaya menanggung kerugian, kebanyakannya tidak beres, dari perangkap dan lombong. Pada 14 Mac, syarikat itu kehilangan tentera yang dihormati oleh Staf Sarjan George Cox. Pada majlis peringatan di atasnya, Kapten Medina membuat ucapan, makna umum yang dikurangkan kepada keperluan untuk membalas dendam terhadap musuh.

Sebelum operasi, askar-askar telah diarahkan bahawa kampung itu diduduki oleh musuh [8] , bersedia untuk menawarkan tentangan sengit, kehadiran orang awam tidak dijangka. Melalui saluran yang tidak diketahui, maklumat telah diterima bahawa orang awam dari kampung itu pergi ke pasar pada waktu pagi, jadi kampung itu akan kosong [9] . Bagi askar syarikat C, ini menjadi pertempuran serius pertama dan peluang untuk membalas dendam rakan-rakan yang jatuh. Medina juga memerintahkan pembakaran semua bangunan, membunuh ternakan dan memusnahkan tanaman untuk menghalang musuh daripada menggunakan semua ini.

Operasi bermula pada pagi 16 Mac 1968 . Selepas pengeboman meriam selama lima minit, syarikat C telah mendarat dari helikopter berhampiran Milai-4. Seperti yang ternyata, tidak ada seorang askar musuh tunggal di kampung itu (sekumpulan kecil anggota milisi di Milai meninggalkan kampung itu selepas pendaratan). Walau bagaimanapun, tentera melepaskan tembakan ke atas penduduk kampung yang bekerja di sawah. Pada kira-kira jam 8, syarikat itu melancarkan serangan ke atas kampung, yang menjalankan api berterusan. Di kampung, tentera syarikat mula membaling bom di pondok dan menembak penduduk mereka dengan senjata automatik. Kumpulan buruan yang bersembunyi di dalam parit tepi jalan telah musnah dari senjata automatik. Sekumpulan 50 petani yang bersembunyi di dalam lubang di hujung kampung itu ditembak oleh perintah Leftenan William Kelly, komander platun 1. Kemudian, kira-kira 100 orang terbunuh, yang ditangkap oleh askar di kampung. Begitu juga di kampung Bintei yang berdekatan.

Tidak semua tentera syarikat mengambil bahagian dalam pembunuhan itu. Ramai yang tersingkir, seorang askar menembak dirinya di kaki untuk dipindahkan oleh helikopter perubatan. Daripada 100 tentera Amerika yang memasuki kampung, 30 orang mengambil bahagian dalam pembunuhan itu [10] . Seorang juruterbang helikopter pengamatan syarikat B Batalion Udara ke-123, Hugh Thompson , yang memerhatikan peristiwa-peristiwa dari udara, mendarat OH-23nya di antara sekumpulan petani Vietnam yang bersembunyi di tempat perlindungan bom sementara dan berniat membunuh mereka oleh tentera Amerika. Thompson mengarahkan seorang penembak dan jurutera penerbangan untuk membakar infantri Amerika jika mereka cuba membunuh orang Vietnam. Kemudian Thompson memanggil helikopter untuk mengosongkan orang Vietnam yang cedera (11 orang telah dipindahkan, anak lain ditangkap dalam parit pengairan, di mana orang mati dan mati berbaring).

Sementara itu, Syarikat B (Bravo) Batalion ke-4 Rejimen Infantri ke-3 mendarat di sebelah Songmi. Pada masa yang sama, salah satu daripada platonya kehilangan 1 orang terbunuh dan 7 orang cedera dari lombong dan / atau perangkap. Satu lagi platun batalion ini memasuki kampung Mikhe-4, menembak semua perkara yang bergerak, dan membaling bom tangan di tempat perlindungan yang ditemui. Petani damai juga mati di sini (mungkin sehingga 90 orang), walaupun, menurut laporan komisi Pierce, pembunuhan itu tidak menyebabkan kemusnahan yang ditargetkan [11] .

Siasatan dan percubaan menyorokan tragedi.

Desas desus mengenai kejahatan yang tersebar di kalangan tentera Amerika di Vietnam. Pada bulan Mac 1969, Ronald Rydenaur, yang mendengar kisah kejahatan semasa khidmatnya di Vietnam, setelah bersara telah menghantar surat yang menggambarkan apa yang dia tahu kepada Presiden Nixon , Pentagon , Jabatan Negara, dan Ahli-Ahli Kongres. Surat-suratnya hampir tidak pernah menimbulkan reaksi, tetapi dia berjaya menarik perhatian Ahli Kongres bernama Morris Odell, yang dengan kedudukannya akhirnya membawa kepada permulaan siasatan baru.

 Bukti yang dikumpulkan itu cukup untuk menarik balik Leftenan William Kelly dari Vietnam dan mengecamnya dengan membunuh orang awam pada bulan September. Berita itu hampir tidak disedari oleh media dan peristiwa-peristiwa di Songmi sendiri tidak diketahui umum hingga 12 November 1969 ketika wartawan bebas Seymour Hersh melaporkan bahwa Kelly didakwa membunuh 109 orang warga Vietnam. Mesej ini adalah sensasi, yang disiarkan oleh semua media terkemuka Amerika Syarikat. Selepas itu, siasatan dan perbicaraan mahkamah menjadi mustahil untuk disembunyikan daripada orang ramai. Gambar-gambar jurugambar tentera, Ronald Haberley , yang menyaksikan jenayah itu, telah diketahui ramai [12] .

 Siasatan dilakukan oleh sebuah komisi yang diketuai oleh Letnan Jeneral William Pierce, Bekas Komandan Bahagian Infantri ke-4 dan Kor-1 di Vietnam. Dalam tempoh empat bulan operasi, Suruhanjaya Pierce menginterogasi kira-kira 400 orang. Laporannya mencadangkan pendakwaan berpuluh-puluh askar bersalah kerana merogol, pembunuhan dan konspirasi untuk menyembunyikan kebenaran [6] . Pada mulanya, 80 tentera A.S. terlibat dalam kes Songmi. Daripada jumlah ini, 25 telah didakwa. Hanya 6 orang yang hadir di hadapan tribunal tentera, semuanya dibebaskan, kecuali William Kelly. Semasa membela diri Kelly, mempertahankan dirinya berdasarkan hakikat bahawa letnan itu mematuhi perintah komander, walaupun tidak mungkin untuk menentukan sama ada Kapten Medina sebenarnya telah memberikan perintah tersendiri untuk memusnahkan orang awam [13] . Pada 29 Mac 1971, Kelly telah disabitkan atas pembunuhan 22 orang dan dihukum mati dengan kerja berat. Selepas 3 hari, melalui perintah khas Presiden Nixon, dia dipindahkan dari penjara ke tahanan dalam rumah di Fort Benning ( Georgia ). Hukuman pemenjaraannya dikurangkan beberapa kali, sehingga pada bulan November 1974 ia diampuni dan dibebaskan.

 Tahap tanggungjawab Kapten Madinah belum dijelaskan. Dia sendiri mendakwa bahawa dia berada di pinggir kampung dan tidak tahu apa yang berlaku; apabila dia masuk ke kampung sekitar pukul 10 pagi, dia melihat mayat mangsa dan memerintahkan gencatan senjata yang sudah terlambat. Beberapa saksi memberi keterangan bahawa, pada hakikatnya, Madinah memasuki kampung sekitar jam dekat dengan 9 pagi, ketika pembunuhan masih berlangsung [14] .

 Orang awam Amerika bertindak balas terhadap kes Kelly yang sangat ambiguous. Ada yang percaya bahawa Kelly dijadikan "kambing hitam" bagi pihak yang membenarkan pembunuhan beramai-ramai. Lain-lain melihat Kelly sebagai seorang wira yang terjejas oleh birokrasi tentera. Beribu-ribu telegram dihantar ke Rumah Putih untuk menyokongnya, dan beberapa badan perundangan negeri telah meluluskan resolusi yang memanggil Kelly untuk membela diri [13] . Menurut tinjauan Reasearch Corporation Opinion pada bulan April 1971, 78% rakyat Amerika menerima keputusan mahkamah secara negatif, 51% percaya bahawa Presiden Nixon harus memiliki belas kasihan pada Kelly, dan 28% harus memendekkan hukumannya [6] .

 Setiausaha Pertahanan AS Melvin Laird memberi amaran kepada Presiden Nixon bahawa pembunuhan Songmi "boleh meletakkan kerajaan kita dalam kedudukan yang sangat sukar" dan akan "menuangkan air ke kilang pacifis." Setiausaha Negara AS Henry Kissinger mencadangkan: "Sangat penting bahawa Setiausaha Pertahanan menunjukkan kemarahan, bahawa dia menunjukkan dirinya sebagai seekor burung merpati dan segera membentuk sebuah tribunal tentera. Kita mesti membuktikan bahawa kita segera bertindak balas dan menghapuskan domba hitam, hanya dengan cara ini kita dapat mengurangkan tekanan dari orang awam " [15] . Nixon menamakan pembunuhan Songmi sebagai "satu insiden tunggal." [6]

Campur tangan. 

Para kru helikopter pemerhatian OH-23:

Pegawai Waran Hugh Thompson Jr. (1943-2006) - juruterbang
Pakar Lawrence Colburn (1949-2016) - penembak udara (penembak)
Pakar Glenn Andreotta (1947-1968) - jurutera on-board (jurutera penerbangan)

 Kembali dari penerbangan, Thompson melaporkan apa yang berlaku kepada komandernya. Maklumat itu sampai kepada komander brigade Lt Col Barker, yang mula mengetahui apa yang sedang terjadi di Songmi, akibatnya Kapten Medina memerintahkan gencatan senjata.

 Laporan Thompson mengetuai perintah Bahagian Infantri ke-23 untuk membatalkan operasi yang dirancang oleh kumpulan Barker di kampung-kampung lain di kawasan itu dan dengan itu dapat menyelamatkan mereka dari kehancuran [16] . Thompson sendiri untuk keselamatan orang awam dianugerahkan Cross "For Merit Penerbangan Cemerlang . "

 Di Amerika Syarikat, menurut Thompson, dia dianiaya: dia diancam dengan pembunuhan, melemparkan haiwan yang cacat ke pintu rumah [17] .

 Tepat tiga puluh tahun selepas tragedi ini, ketiga-tiga anggota kru helikopter dianugerahkan Pingat Soldier - penghargaan tertinggi Tentera Darat Amerika Syarikat untuk tindakan dalam situasi tidak tempur. Andreotta - selepas kematian (meninggal dunia di Vietnam pada 8 April 1968).

Bilangan mangsa. 

Jumlah sebenar korban awam di Songmi tidak diketahui. Pelbagai nombor antara 200 hingga 550 orang dipanggil (bilangan 567 orang sering disebut dalam sumber Soviet). Tugu Peringatan yang ditubuhkan di kampung itu menyenaraikan nama-nama 504 yang mati antara umur 1 hingga 82 tahun. Termasuk:173 kanak-kanak, 182 wanita (termasuk 17 mengandung) 60 orang lebih 60 tahun dan 89 lelaki di bawah 60 [18]

 Menurut data Amerika rasmi, jumlah mangsa adalah 347 orang [10] . Selain itu, semasa peristiwa 16 Mac, seorang askar Amerika dan sekurang-kurangnya dua partisan NLFU terbunuh (mayat dan senjata mereka dijumpai di utara kampung itu).

Akuan saksi. 

Seorang penduduk dari Cheong Thi Le yang berusia 33 tahun teringat: "Ketika orang Amerika datang ke kampung, mereka mengarahkan kami keluar dari rumah, mendorong kami dengan tongkat senapang di belakang supaya kami masuk ke dalam parit, di mana sudah ada lebih dari seratus orang. Mereka meletakkan kami di lutut kami dan segera mula menembak dari belakang dengan senapang. Daripada keluarga kami 11 orang, hanya saya dan anak bongsu saya yang terselamat - saya menutupnya dengan diri saya sendiri. Tiga mayat jatuh di atas saya, dan hanya terima kasih kepada mereka yang kita masih hidup: mereka menyembunyikan kami dari Amerika " [19] .

 Seorang lagi penduduk Ha Thi Kui berkata: "Pada 16 Mac, mereka datang bersama orang ramai dan segera mengambil empat orang saudara dan pergi ke terusan. Kami memohon kepada mereka supaya tidak membunuh kita, untuk meninggalkan kita hidup, dan mereka menembak dan menembak. Mereka menolak kami supaya kami jatuh berlutut dan mula menembak. Ibu mati, anak-anak mati. Suami saya tidak begitu, tidak ada lelaki sama sekali - hanya wanita, orang tua dan kanak-kanak. Saya cedera, tidak sedarkan diri. Dia berbaring, sejuk, sangat sejuk, seluruh kepala saya penuh dengan darah, saya gemetar seluruh badan. Saya faham - ini perang, tetapi mengapa kejam, yang mana mereka membunuh seluruh orang kampung? Mereka hanya datang dan membunuh semua orang. Apakah jenis orang ini orang Amerika yang membunuh ibu mereka dan anak-anak? " [19]

Alasan. 

Wartawan dan Penyelidik Perang Vietnam, Shelby Stanton, mengulas peristiwa-peristiwa di Songmi dan laporan palsu Kapten Medina mengenai kemusnahan tentera musuh bukan orang awam, menulis dalam buku "The Rise and Fall of the American Army" [20] :

 Bahagian Amerika mengalami masalah yang teruk dengan komando dan kawalan, yang disebabkan oleh latihan yang kurang baik dan kekurangan kepemimpinan di peringkat dari bahagian ke platun, yang membahayakan orang awam. Sesetengah unit Briged Infantri Cahaya ke-11nya adalah kumpulan kecil yang terancang dengan baik, dan para pegawai berminat mengira badan ... Sebenarnya, pembunuhan Milai mencerminkan keganasan mutlak perang pergeseran, di mana kejayaan ketenteraan adalah disebabkan kekurangan sempadan di lapangan [iaitu, garis depan] diukur secara statistik dengan menghitung mayat. Walaupun anggaran korban adalah petunjuk penunjuk munasabah, di Vietnam, sayangnya, mereka telah menjadi lebih dari satu ukuran untuk menilai medan perang. Mereka menjadi akhir dalam diri mereka, dan bukan cara penentuan.

Teks asal. 

Bahagian Americal menderita masalah komando dan kawalan yang serius, berpunca dari latihan yang kurang baik dan kekurangan kepimpinan, dari bahagian ke peringkat platun, yang membenarkan penganiayaan orang awam. Sesetengah unsur Briged Infantri (Light) yang ke-11 adalah lebih baik daripada kumpulan samseng yang disusun, dengan para pegawai yang bersemangat untuk peserta dalam permainan mengira badan ... Sebenarnya, pembunuhan My Lai sendiri mencerminkan keganasan yang hebat dalam perang pergeseran, di mana ketenteraan kejayaan, kerana kekurangan tujuan rupa bumi, diukur secara statistik dengan menghitung mayat. Sedang jumlah korban adalah pengukuran yang sah dalam perang, di Vietnam, sayangnya mereka menjadi lebih banyak daripada batu lajur yang digunakan untuk mengukur medan perang. Daripada cara penentuan, mereka menjadi objektif dalam diri mereka sendiri.

Lihat juga.


Nota.

  1.  Reuni di Tapak Pembunuhan My Lai: Survivor Duc Tran Van dan Jurugambar Ron Haeberle . www.salem-news.com. Tarikh rawatan 1 Julai 2018.
  2. ↑ Country Joe McDonald, My Lai Casualties .www.countryjoe.com. Tarikh rawatan 1 Julai 2018.
  3. ↑ Pembunuhan atas nama perang - My Lai // BBC . 20 Julai 1998.
  4. ↑ Kumpulan operasi Barker adalah batalion gabungan, yang termasuk sebuah syarikat dari masing-masing tiga batalion dari brigade ke-11. Kumpulan itu diperintahkan oleh Leftenan Kolonel Frank Barker.
  5. ↑ Apabila Bahagian Infantri ke-23 dibentuk di Vietnam Selatan pada September 1967, hanya satu daripada tiga brigednya yang berada di negara ini. Dua briged lain, termasuk infantri ringan ke-11, tiba di Vietnam pada akhir tahun dan tidak mempunyai pengalaman tempur.
  6. ↑ 1 2 3 4 Dua tragedi // Profil Washington , 15 Jun 2006
  7. ↑ Pada tahun 1950-an, sistem rejimen di Tentera Darat Amerika Syarikat telah digantikan oleh brigade, tetapi batalion mengekalkan penunjukan rejimen sejarah mereka sebagai penghormatan kepada tradisi.
  8. ↑ Dipercayai bahawa kawasan ini telah menjadi kubu kekuatankomunis selama dua dekad. Songmi berada di dalam " zon api bebas ", iaitu diandaikan penduduknya berada di bawah pengaruh musuh yang lengkap, dan di sini pasukan Amerika dibenarkan menggunakan senjata berat tanpa koordinasi dengan pihak berkuasa Vietnam Selatan.
  9. ↑ Sumber maklumat tersebut tidak diketahui, dan maklumat itu sendiri, seperti yang ternyata kemudian, adalah palsu.
  10. ↑ 1 2 My Lai Massacre
  11. ↑ 1 2 Ringkasan Laporan Rakan (pautan tidak dapat diakses) .Tarikh rawatan 11 Mac 2008. Diarkibkan 4 Oktober 2010.
  12. ↑ Kerosakan pada Pembunuhan // Masa . Disember 05, 1969
  13. ↑ 1 2 The My Lai Massacre ("Abad Ke-20" oleh David Wallechinsky) dibuka) pautan tidak tersedia) . Tarikh rawatan 10 Mac 2008. Diarkibkan 11 Mac 2008.
  14. ↑ Douglas Linder. Percubaan Pembunuhan My Lai
  15. ↑ A. Reutov [1] (pautan tidak tersedia) // Kurier Ketenteraan-Perindustrian, No 1 (117), 11-17 Januari 2006
  16. ↑ Trent Angers, The Hero of My Lai yang Lupa: Kisah Hugh Thompson. Acadian House Publishing, 1999. P. 219-220.
  17. ↑ Moral Courage In Combat: The My Lai Story. Kuliah oleh Hugh Thompson. 2003
  18. ↑ Mark Gado. Ke Dark: Pembunuhan My Lai (pautan tidak tersedia) . Tarikh rawatan 7 Ogos 2007. Diarkibkan pada 18 Ogos 2007.
  19. ↑ 1 2 Pleskachevskaya I. Nenek dari Songmi Archival salinan13 April 2009 pada Mesin Wayback // Soviet Belarus , 16 Mac 2006
  20. ↑ Shelby L. Stanton . Kebangkitan dan Kejatuhan Tentera Amerika. - Novato, CA: Presidio Press, 1985. P. 271-272.

Pautan: 



Posted by at
Labels:

Tiada ulasan:

Catat Ulasan

Langgan: Catat Ulasan (Atom)